É sabido que as cidades musulmás carecen de espazo urbano público planificado como tal. Nelas, apenas os grandes patios situados tras a porta principal de acceso á medina e o da mesquita maniféstanse decididamente como baleiros con vocación colectiva, todo o demais, a irregular armazón labiríntica que forman unhas rúas de ancho variable, xeometría imposible e continuidade ou saída imprevisible, é case inmediata consecuencia da suma ou acumulación aleatoria dos intersticios entre edificacións. A cidade islámica é unha resposta urbanística ao Corán e, segundo o Corán, toda casa é un santuario. Logo, pódese dicir que a cidade islámica é pura exaltación da intimidade, do non colectivo, do respecto polo ámbito privado. Constrúese de dentro a fóra, do privado ao público; xustamente, todo o contrario á cidade de tradición helenística ou latina; esta non se entende, nin existe, sen a prevalencia da cousa pública, sen espazo urbano trazado, con ou sen plan. Nela o elemento máis común é a rúa e o máis sofisticado, e onde os cidadáns sempre exerceron como tales, a praza. Este tipo de cidade, xunto coa variante anglosaxona á que Chueca Goitia chamou doméstica, é hexemónica en occidente e, loxicamente, o modelo de asentamento urbano que, mesmo con peculiaridades, poboa Galicia.
Percepcións dun introvertido
Rexionalismo. Caso de Nigrán.
O Rexurdimento foi o primeiro síntoma; arrancaba a segunda metade do XIX. Coa fundación de Irmandades da Fala (1916-1931) e Xeración Nós (1920-1936) queda definitivamente establecido nun grupo de profesionais e intelectuais galegos o apego á cultura e lingua propia, e a súa defensa. Entre ambos os dous límites, diversa sintomatoloxía; cito, por citar, a fundación en Tui, en 1891, da Asociación Regionalista Gallega, con Manuel Murguía como primeiro presidente. Este novo amañecer de ideario político e social impulsado prioritariamente dende as letras tivo tamén representantes na plástica, de discutida fortuna artística en moitos casos, e na arquitectura, non menos cuestionábeis.
Percorridos pola praza de abastos de Gondomar.
Lin ou escoitei, non lembro con certeza, que o concello de Gondomar ou, sendo máis preciso, alguén do concello, non sei quen e, a dicir verdade, tampouco me importa, ten decidido cambiarlle as portas á praza de abastos; descoñezo a razón. Visiteina por cautela e non dei con motivo que obrigue o troco. Supoño, escápaseme algo que non alcanzo a comprender pero inda así, tras considerar minimamente o tema, quero enunciar algunha razón pola que estou diametralmente en contra. Antes contextualizarei a obra para intentar poñer en primeiro plano as circunstancias e valores da peza en cuestión.
Tras a arquitectura.
Convido a quen teña interese pola boa arquitectura, por sentir algunha das máis íntimas emocións provocadas por esta disciplina artística, a visitar Viana do Castelo. Quen o faga terá ocasión, se lle peta, de percorrer a historia mentres acariña pedras vellas sabiamente labradas, de entrar en contacto cos ferros e obras do XIX, de transitar polo racionalismo do XX e de tocar a contemporaneidade, e, dentro desta e, enténdase, argumento principal para a publicación deste artigo, deleitarse cunha peza portentosa. Se ademais media afección polos libros e a lectura, a ocasión será practicamente única.
A arte de debuxar.
Miguelanxo Prado é un excelente debuxante. Hai poucos días asistín, en Gondomar, a unha desas charlas-conferencia que todos os anos, durante os meses escuros, organiza o IEM baixo o título Tertulias. O conferenciante, entre diversas opcións posibles, optou por presentarse como autor de banda deseñada ou, o que é o mesmo, creador integral de cómic, neste caso para adultos. Antes que nada, debuxante.
JPAGE_CURRENT_OF_TOTAL