O Xornal do Val Miñor. Baiona, Nigrán, Gondomar

Estaba na barra tomando unha caña co meu querido amigo Doval cando
unha atractiva señorita se nos achegou, mostrounos unha ristra de
papeis e, como quen nos dá o derradeiro aviso, informounos
amizosamente:

â?? "Teño o Gordo, ¿queren unha participación?".
â?? "Dese Premio xa as teño eu todas" â??contestei eu que non andaba para
bromas porque xa levaba gastadas máis de cen mil pesetas na lotería.
â?? "Non o creo, porque deste número non ten ningunha. Unha pena"
â??respondeu ela cunha sincera expresión de compaixón mentres que
marchaba a ofrecerlle os billetes ós demáis clientes do bar.

Desde a distancia dirixiume unhas discretas e suxerentes miradas que me fixeron reflexionar. ¿E se era certo? Pasaban por diante miña dous mil millóns de pesetas e eu facendo o parvo. Unha ocasión como aquela non se podía deixar marchar, non tiña perdón de Deus. Impulsado por un incontible instinto, como que decide suicidarse, pedinlle ó meu amigo Doval:

â?? "¿Tes aí dez mil pesetas?" â??Vin que tiña vinte mil e, sen darlle tempo a reaccionar, collinllas prestadas, fun onda a vendedora e merqueille tódolos billetes do número que antes me ofrecera.
â?? "¿Que vai facer con tantos cartos?" â??preguntoume.
â?? "Chamareite cando sexa millonario, nena" â??ó volver tranquilicei ó meu amigo-. "Mira Doval, que a metade do Premio vai ser para ti, así que non te preocupes polos cartos".El, como xa me coñece, deunos por perdidos. Bo amigo, Doval.

Sempre supuxen que se me tocaba o Gordo me ía poñer a dar brincos de alegría e converterme no máis feliz e dadivoso dos mortais. Sen embargo, cando recibín a noticia de que fora agraciado con dous mil millóns de pesetas, o primeiro que sentín foi que o cerebro se me derretía e derramaba  polas orellas e que no meu peito se abría un valeiro negro  que me aspiraba mentres que difusos espellismos anubeaban a miña vista. Sentinme de súpeto só nun deserto controlado por milleiros de ollos de invisibles  inimigos desexosos de roubarme, de eliminarme.

Sacudiume un novo shock cando pensei: "¿E onde teño os décimos?" Tan ben os quixera gardar que non os topaba. Puxen a casa patas arriba, berrei coa muller e cos fillos, os causantes de tódalas miñas desgracias, chorei deconsoladamente, axeonlleime  e recei enchido de devoción un rosario a San Antonio. Entón milagrosamente atopei aqueles desexados billetiños  entre os pregues dun pouco de papel hixiénico que sempre grado nun peto para unha urxencia.

Agora levo varios días matinando como organizar o meu futuro e cada vez o vexo máis negro. Sufro manía persecutoria, perdín o soño e vivo angustiado porque cada cinco minutos teño que abrir a ventá para asegurarme de que ninguén me controla. Desconfío de todo, de todos e de min mesmo. Collín un inexplicable tic nervioso e dáseme por chiscarlle  o ollo a todo quisque, motivo polo que me vexo frecuentemente envolto en ridículas situacións. Estoume quedando calvo e anémico porque vivo de incógnito nunha pensión de mala morte.

Son un millonario desgraciado e solitario ó que ninguén quere. Non saben vostedes a sorte que tiveron que non lles tocara a lotería. Disfruten, coño.

Chano Piñeiro: Conversas co vento.

Enviado por Polín