O estrambótico Mourinho xustificou a eliminación da Copa de Europa, como lle dicían nos meus tempos mozos, e quedar segundo no campionato aducindo que o Barça pasou á final e gañou a Liga nos despachos. Era o último foguete dunha abastada serie de insinuacións, medias verdades e falsidades enteiras, supoño que consentidas pola directiva do club, para deslexitimar os triunfos do contrario. E todo por non querer recoñecer que o “outro” foi mellor sobre o terreo de xogo que é onde se dirimen estes asuntos. Iso si coas súas “boutade”, aquí empregamos verbas menos finas, e as súas estrafalarias “misse en scene” convenceu a moitos e excitou o espírito patriótico dos seareiros madridistas.

Xilberte Manso de la Torre é un dos homes que máis coñece a bisbarra miñorana. Non só polo que dela ha estudado se non tamén polo que dela ten percorrido, pescudado, atopado e sinalado. Boa parte do coñecemento que as xentes do Val Miñor e contorna así como os que dende lonxe ten coñecido do val débese seguramente á súa participación nalgunha das centos de xeiras que Xilberte organiza, guía e anima ao longo do ano. Profesor das Escolas Proval, membro da Xunta Directiva do Instituto de Estudos Miñorano, fundador e animoso impulsor de SOS Groba, da Plataforma pola defensa da Serra do Galiñeiro, vive e realiza cada unha das súas actividades guiado polo seu profundo amor pola terra miñorana e a  súa identidade galega.

Parece ser que a única incógnita que planea a vila de Baiona é a de se conseguirá o PP a maioría absoluta ou se por contra o novo partido que pariu a política baionesa, que resulta ser o partido dos desmemoriados, é capaz de rabuñarlle un concelleiro ao señor Almuíña deixándoo composto e sen maioría. Non hai máis volta de folla. Así será. Así o di todo o mundo. Deste xeito, o candidato do partido dos desmemoriados seguiría chuchando do erario público como xa fixo estes últimos catro anos o señor Vilar, o do partido dos do bandullo cheo. Será como unha carreira de relevo, nin máis nin menos, cóllea ti que a min xa me dá risa. De tódolos xeitos, de conseguir a maioría, o PP tería un fabuloso cheque en branco para facer o que lles veña en gana…é dicir, nada de proveito.

rico, ca.

(Del gót. reiks).

1. adj. Adinerado, hacendado o acaudalado. U. t. c. s.

2. adj. Abundante, opulento y pingüe.

pobre.

(Del lat. pauper, -ēris).

1. adj. Necesitado, que no tiene lo necesario para vivir. U. t. c. s.

2. adj. Escaso, insuficiente.

Non hai moito tempo, se cadra uns poucos meses, comprobei nunha das tantas novas que ían incorporando á rede os compañeiros do grupo de facebook A Palma é nosa!, do que son orgulloso e activo membro, unha páxina escaneada dun vello xornal do ano 92. A folla en cuestión resultaba ser unha entrevista omnipresente e esmagadora na que un tal Manuel Vilar pousaba enchido e transcendente, esbozando un sorriso cínico e apocalíptico, cunha barba pesarosa típica de finais dos oitenta, sostendo un paraugas na varanda do balcón do que por aquela era o concello de Baiona. O titular daquela entrevista respondía ás arelas épicas que naquel intre comportaba Vilar, habitual dominador do imaxinario político baionés nos últimos vinte e cinco anos, arelas que nunca máis desbotaría e que sempre lle acompañarían alá onde el estivera. A actitude do entonces alcalde foi demoledora: “Creo que sigo teniendo a Baiona en la palma de mi mano”, frase pronunciada pouco tempo despois de que tiveran desaloxado da Palma a aqueles “sinistros” fulanos que acampaban no parque, e despois de se saber gañador indiscutible das municipais daqueles anos. Véxase tamén o xogo de palabras, talvez intencionado, coa Palma como protagonista. A soberbia e a ambición ficarían para sempre gravadas a lume na conciencia de todos nós, de todos aqueles que quixemos e queremos para a vila outra forma de gobernar, outro xeito de levar o temón do noso barco.

O pasado Venres día 25 de Febreiro celebrouse en Baiona o Berra Galiñeiro. Unha xornada, organizada polo COLECTIVO BERRA VAL MIÑOR, en apoio á PLATAFORMA POLA PROTECCIÓN DA SERRA DO GALIÑEIRO, que resultou moi satisfactoria para organización e asistentes.
A taberna Marrucho, local emblemático do Val Miñor, foi o punto de reunión de xente de tódalas idades e cores, que se achegaron para mostrar o seu apoio á defensa do Galiñeiro e para disfrutar das actuacións.

A tardiña comezaba con actividades para @s cativ@s e con un espectáculo de circo de rúa a cargo da compañía CIRCO ESCARRANCHADO. Unha actuación que sorpendeu gratamente a maiores e pequen@s e que arrancou moitos sorrisos e aplausos.

Fóra as vosas sucias mans do continente africano.

Nos últimos tempos non fago máis do que mirar ovellas. En Figueirido, en Priegue, en Mañufe, en Baredo, en Vincios: ovellas. E il será que agora me fixo máis nelas?, ou é que regresamos a un estadio anterior da sociedade?

Non sei se haberá algún estudo que apunte as variacións dos tamaños dos cans ao longo do tempo. Non me refiro aos do crecemento de cada can, nin os tamaños propios de cada raza, refírome ao tamaño dos cans que a cotío vense nas rúas dos pobos ou nos eidos do rural.