Lembrei aqueles poemas lidos anos atrás, se cadra ao comezar a carreira. Foi xusto despois de ler unha nova bastante inquietante que relacionaba a visita do Papa e a revista Retranca, quizais fora nunha desas tardes de facebook. A relación entre os poemas e a noticia non foi instantánea, nin máis que eu quixera, pero cando me decatei deles, coma cando un se decata dunha foto vella á que a penas atendemos, puiden saborear aquela manchea de versos unha vez máis, e non puiden máis que trazar un sorriso de lixeira preocupación.

Cando non están perfectamente colocadas, en formación diriamos que militar, na súa caixiña, e cando teñen un tamaño non estandarizado, ás veces teño dúbidas. Daquela pregúntolle á miña fornecedora habitual de peixe: “Lubina ou robaliza?” Ela ben sabe de que vai a cousa.

Baixou do ceo envolto en seda e púrpura coas súa chinelas vermellas. Asistiu a un dispendio económico e a un fracaso de público. Deitou palabras terribles sobre o laicismo agresivo e retrotraeuse a tempos de traxedia. Seica dixo, desculpaban algúns, esas verbas féridas nunha conversa informal cos xornalistas. Aínda peor, ben sabemos que cando se bota a lingua a pacer brotan os pensamentos do fondo da alma. Os lapsus linguae dos que falaba Freud.

Tan só cinco días despois de que dúas eguas aparecesen mortas a tiros no municipio pontevedrés de Cuntis, acontece a morte a tiros duns 25 cabalos nos montes de Rebordelo e Carballedo do municipio pontevedrés de Cotobade. Os disparos que acabaron coa vida dos equinos foron realizados cun rifle do calibre 22. Ao parecer, máis dunha persoa pode ser responsable da matanza e coñecían ben o que estaban a facer pois a maioría morreron por disparos na barriga que os levou a morrer no monte lonxe do lugar onde foron feridos e se non se atopan logo, pódese atribuír a súa morte a enfermidade ou ataque do lobo.

Para María (Ela xa sabe que é para ela)

Nesta bisbarra non é moi doado para a xente gozar do pracer gastronómico dos cogomelos aínda que o pasado ano os mesóns e casas de xantar fixeron unhas xornadas para dar a coñecer as delicias da súa degustación e fomentar o consumo de tan delicioso manxar. Maiormente, os cogomelos que ofrecían trouxéronos de fóra pois tampouco nesta bisbarra hai moita xente que os apañe e distinga os comestibles daqueles que no o son, e inda peor, os que poden provocar doenzas ou a morte.

Lembranzas da miña infancia. Érache eu un rapaz de doce anos cando por mor de curar unha doenza, endémica naquel tempo da post-guerra, ingresáronme meus pais no sanatorio que os irmán La Calle tiñan na Estrada. Era o ano 1947 e seguín volvendo á Estrada polos veráns hata o ano 1952.

Es un contrasentido que un Concello que tiene el orgullo de presentarse como Municipio de Excelencia Turística no cuide más la ubicación de los puntos de recogida de basuras que en ocasiones están distorsionando la imagen de monumentos historico-artisticos como sucede con los situados en el punto de mira u objetivo de cualquier camara o artilugío fotográfico que quiera plasmar como recuerdo turístico de esa maravillosa villa una vista de sus monumentos, como es el caso de su preciosa Colegiata o el Convento de las Madres Dominicas.