O traballo do mestre é complicado. Aparte de ensinarlles aos alumnos unha morea de cousas que non espertan o seu interese, a sociedade, nun acto de dimisión colectiva sen precedentes de responsabilidades, adxudícalle cada vez máis cometidos (educación en valores, sensibilización, prevención) que deberían ser competencia principal da familia arroupada e apoiada por esa sociedade dimisionaria. Porque a familia, coa colaboración activa e decidida do colectivo social no que está integrada, é a transmisora natural de actitudes e sentimentos para a vida. O labor da escola neste eido debe ser o de actuar como reforzo e aval ou, en todo caso, como organizadora e sistematizadora do currículo relacionado.

Despois dunha interesante xeira polo románico do Val Miñor, organizada polo IEM e guiada por Margarita Vázquez Corbal da Asociación “O sorriso de Daniel”, visitando as igrexas de Santiago de Parada, Santa Baia de Donas, Santa Cristina da Ramallosa e Santa Maria a ExColexiata de Baiona, onde puidemos admirar os restos e vestixios do románico, que aínda se conservan nelas a pesar das desfeitas que se fixeron no tan escaso e salientable patrimonio, -como os parche de cemento imitando bolas de pedra no tímpano da de Donas (coma se na bisbarra non houbese bos canteiros para facelas na pedra do propio tímpano), ou as reixas de plástico coas que se trata de impedir o paso dos paxaros polas seteiras das torres na Colexiata de Baiona-, descansando nunha tasca do casco vello de Baiona, atopámonos cun prestixioso psiquiatra  gondomareño que traballa en Madrid e pasa as vacacións nesa vila mariñeira.

Sálvese quien no deba.
Se dice la mujer más feliz del mundo. Y las otras ¿Qué?.
El terrorista emplea balas explosivas, que incluso están prohibidas en los conflictos bélicos.
Choco, mi perro, es un soberbio ejemplar. Yo soy más recatado.
El Partido Republicano USA es como si temiera la reivindicación de Sitting Bull.
Dice el neutro: "No especules".

- Resulta que a metade da clase non sabe o que é “altruísmo” e en cambio saben perfectamente o significado de “software”.

- Está claro. É unha cuestión de intereses. O que lles “mola” domínano con facilidade e habelencia abraiantes.

Breixo, o meu colega de Lingua Galega, anda estes días dándolle voltas a unha teima. Antes de seguir avanzando no libro de texto quere buscar recursos para que os seus alumnos aprendan moito máis vocabulario e o manexen para expresaren con claridade e precisión todo tipo de ideas e pensamentos.

- Veña, Trude. Atopámonos na rúa e saúdasme. A ver como o fas.

- Ola, profesor. ¿Cantos anos tes?

- Non, Trude. Tes que dicir: ¿Cómo estás?

Dito así o erro parece esaxerado, pero en inglés a diferenza entre ambas preguntas é pequena, e Trude nunca atina coa correcta. Cando quere preguntar os anos pregunta como estás, e viceversa. Cústalle moito traballo avanzar na aprendizaxe do inglés, e algo parecido pásalle coas outras materias. Falando entre nós, diriamos que é curtiña.

La guerra civil, tras 75 años, ahora.
El hermetismo egipcio es de una pieza.
El catador de vinos es un sumiller que no lo sabe.
Si plasmásemos la Revolución pendiente, ésta perdería su encanto.
Larga vida para ciertos medios de comunicación: enferman parejos con la sociedad.
Al balón, si lo llamas circunferencia, ya sabes geometríca.

La palabra rebuscada se purifica por el acierto.
El conflicto lingüístico es porque se habla demasiado.
¡Cómo se parece esa criatura a quien fuere su padre!
El bebedor prefiere ahogarse en un vaso de tinto
El cerdo también mata, pero está mejor visto que el tabaco.
Tupper-ware, y déjate de fiambreras.

Véxoos alá, no fondo do patio, circulando por un lugar pouco doado para unha cadeira de rodas; son Pedro, o usuario, e Anxo, o que empurra. Pero eu chámolles Pedro e Rañolas porque sempre andan xuntos. Cando me decato do irregular do terreo polo que rodan berro, levantando a voz moito máis do que soe ser correcto nun profesor.