Desde a noite dos tempos, a cerámica, o material plástico por excelencia, acompañou sempre, no seu uso instrumental e cotián, as necesidades do ser humano, desenvolvendo, ao mesmo tempo, un sentido estético e simbólico derivado das súas directas relacións coa terra, a auga e o fogo. O certo é, tamén, que, á sombra da escultura ou a pintura mural, e lastrada pola utilitaria relación entre forma e función, a cerámica mantivo secularmente a consideración de arte menor, artesanal e decorativa. Non foi ata o século pasado, da man dos tentos de renovación e nivelación das artes que sucederon á eclosión das ciencias sociais e ás vangardas artísticas, que a cerámica acadou, finalmente, o respecto e a aceptación como soporte singular e independente de creación e innovación. Entendida, entón, como forma complexa no espazo, e sometida á unha fonda e ampla investigación, histórica, antropolóxica e técnica, a cerámica quedou exposta, como calquera outra expresión contemporánea, ás proveitosas discusións e debates que, na configuración e definición dos criterios que avalan unha obra artística, xurdiron no baleiro promovido pola desaparición do canon e os seus referentes.