Repousadas as melodías e as patatas fritas con ketchup (do posto de bocadillos con “pan recén feito” da área #gastro ) e mentres volvemos ver a Zoé (esta vez apenadamente non en directo, no youtube), escribimos sobre a primeira edición do Festival de Música e Ideas PortAmérica, unha conexión profesional e social daquel mundo que flota, entre o Atlántico e o Pacífico, fronte ao noso e este, que cree que resiste mellor, pero non.
O grupo mexicano, que aproveitou para comer por primeira vez marisco galego, ofreceu un concerto serio, rigoroso e intenso. Malia que a banda cantada por León Larregui ten xa 15 anos de historia, foi un descubrimento para moitos, inclusive nós. Letras empáticas escoitadas por bocas caladas agás as duns poucos incondicionais.
Noutros tempos non había vila que se prezase que non tivese o seu “parvo”. Era protagonista de relevo na vida social. As limitacións intelectuais, os defectos físicos, as peculiaridades na fala, os singulares xeitos de andar ou os particulares xestos e expresións servían de chanza para as persoas malvadas, que sempre as houbo. Mais eran tamén as súas “ocorrencias”, as súas “saídas”, ou as “respostas” que daban a moitos burladores que resultaban burlados as que pasaban a ocupar, durante anos, un lugar salientábel nos comentarios das xentes ou se convertían en especiais xeitos de razoar dos que os veciños botaban man en situacións de incerteza e dúbida. Mesmo en moitas ocasións a súa “inocencia” permitíalle dicir ou actuar como outros quixeran mais non se atrevían por medo ás presións sociais e aos “que dirán”. Os “parviños”, coma os tolos, eran socialmente ben aceptados, nin se ocultaban nin se recluían.
Xa está aquí. Xa podemos ata cheirar o chourizo metidiño no pan cunha cunca de viño do País ben á beira. Temos no lombo a Arribada. Case sen darnos conta pasou un ano e velaquí aparece de novo. Hai ben pouco falaba da festa cos amigos; da súa utilidade, dos seus inicios, do seu contido histórico e do seu valor para a vila de Baiona.