Como cada ano, o mes de agosto tráenos unha desas citas co ceo nocturno en forma dun fenómeno que popularmente coñecemos como "choiva de estrelas fugaces".

As choivas de meteoros prodúcense cando a Terra na súa órbita arredor do Sol, atravesa un tubo meteórico ou zona repleta de pequenas partículas (meteoroides), cuxo tamaño non adoita superar o dun gran de area ou mesmo menor e que foron liberadas por un cometa en sucesivos pasos anteriores. Cando unha destas partículas, que formaron no seu día a cola do cometa, entra na atmosfera terrestre, a fricción quéntaa ata vaporizala a gran altura (uns 100 km). Durante uns segundos, a partícula brila de forma intensa e precipítase a través da atmosfera terrestre dando lugar ao fenómeno que coñecemos como meteoro ou "estrela fugaz".

As obras do Álvaro Cunqueiro foron encargadas á empresa Acciona, da que foi directora xeral de internacional unha ex alto cargo do PP. Tamén foi contratada unha viceconselleira do Goberno de Madrid. A Plataforma en Defensa da Sanidade Pública estima o custe do hospital en 1.795 millóns, moi lonxe dos 450 millóns que ía custa.

As primeiras sinais do satélite recibíronse en Brasil a última hora do xoves

O número de horas e pases sobre o campus é moi variable, pero a previsión é que sexan arredor de tres diarios

Este venres comezou cedo para os investigadores da Agrupación Aeroespacial da Universidade de Vigo. Aínda non eran as seis da mañá cando chegaron a estación de seguimento da Escola de Enxeñaría de Telecomunicación e, apenas corenta minutos despois, ás 06.41 horas, chegou o primeiro pase do Serpens, o terceiro picosatélite lanzado ao espazo pola Universidade de Vigo, e con el a confirmación “que a recepción era correcta”, explica o profesor Fernando Aguado, responsable da agrupación, “moi moi contento con esta nova”, explicaba a media mañá, cando xa se produciran tres novos pases, un arredor das oito, outro ás nove e media e outro sobre as once, o último previsto para hoxe.

Corre o vento, o río pasa.
Corren nubes, nubes corren
camiño da miña casa

(Rosalía de Castro)

Coas palabras de Rosalía poderíamos dar o ano por rematado. Un ano que vai como outro calquera, outro que virá como normalmente. Dende o alto do Castro de Morade vese todo moi ben, o ir e  vir das xentes da Vila, os que van cos da feira e veñen cos do mercado ou aquelas nubes que corren no ceo, esas tamén se ven, veñen da Groba. Quen sabe cara onde camiñamos? pregúntase o sentinela dende o alto. Se cadra, as augas do noso mar saben a onde imos e teñen respostas ao noso mundo. Elas mentres tanto como cada día romperán na Punta do Boi ou en Cagar de Vacas, si alí no Burgo xunto ao monumento oxidado, o lugar onde se despezou o IVY un barco afundido no 1976 preto das Estelas, aquelas illas nas que en palabras de Frei Martín Sarmiento “abundan de perdices”. O mar é noso, dicíalle un vello lobo de mar a seu fillo debaixo dos arcos da vella Praza do Peixe, na Ribeira, mentres vía como dende o cambalache de Daniel unha nova embarcación se botaba ao mar. ¿Cantas gamelas ou dornas farían as mans de Daniel Esperón Millán, cantas as do seu aprendiz Manuel Costas (O Kanikí)? Elas sucaron os mares como nós sucamos a vida, buscando o mellor porvir e un vento sempre de popa. Os tempos non son fáciles pero tampouco máis difíciles que noutrora, simplemente temos que saber levalos, cambiando os estrobos dos remos e vogando todos a un tempo, non vaia ser que o mar tenebroso nos afunda como lle pasou aos do San Telmo detrás do Castelo. Mentres tanto cantaremos, se non é aquela canción que dicía “Virgen de la Roca, oriéntame en la mar, de esas bravas olas que se han de callar”, polo menos fagamos memoria e cantemos a canción deste tempo por antonomasia dende 1929: