Non hai moito tempo, se cadra uns poucos meses, comprobei nunha das tantas novas que ían incorporando á rede os compañeiros do grupo de facebook A Palma é nosa!, do que son orgulloso e activo membro, unha páxina escaneada dun vello xornal do ano 92. A folla en cuestión resultaba ser unha entrevista omnipresente e esmagadora na que un tal Manuel Vilar pousaba enchido e transcendente, esbozando un sorriso cínico e apocalíptico, cunha barba pesarosa típica de finais dos oitenta, sostendo un paraugas na varanda do balcón do que por aquela era o concello de Baiona. O titular daquela entrevista respondía ás arelas épicas que naquel intre comportaba Vilar, habitual dominador do imaxinario político baionés nos últimos vinte e cinco anos, arelas que nunca máis desbotaría e que sempre lle acompañarían alá onde el estivera. A actitude do entonces alcalde foi demoledora: “Creo que sigo teniendo a Baiona en la palma de mi mano”, frase pronunciada pouco tempo despois de que tiveran desaloxado da Palma a aqueles “sinistros” fulanos que acampaban no parque, e despois de se saber gañador indiscutible das municipais daqueles anos. Véxase tamén o xogo de palabras, talvez intencionado, coa Palma como protagonista. A soberbia e a ambición ficarían para sempre gravadas a lume na conciencia de todos nós, de todos aqueles que quixemos e queremos para a vila outra forma de gobernar, outro xeito de levar o temón do noso barco.

O traballo do mestre é complicado. Aparte de ensinarlles aos alumnos unha morea de cousas que non espertan o seu interese, a sociedade, nun acto de dimisión colectiva sen precedentes de responsabilidades, adxudícalle cada vez máis cometidos (educación en valores, sensibilización, prevención) que deberían ser competencia principal da familia arroupada e apoiada por esa sociedade dimisionaria. Porque a familia, coa colaboración activa e decidida do colectivo social no que está integrada, é a transmisora natural de actitudes e sentimentos para a vida. O labor da escola neste eido debe ser o de actuar como reforzo e aval ou, en todo caso, como organizadora e sistematizadora do currículo relacionado.

-Onte a noitiña, desafiando ao outono e mesmo a la "Roja", Compromiso Por Galicia (CXG), fixo a súa estrea política no Val Miñor.

Nun acto celebrado o pasado mércores na Casa da Cultura de Gondomar e diante dunha "máis que satisfactoria concorrencia de público", segundo os organizadores, as tres candidatas ao Parlamento de Galicia por CXG, a avogada Natalia Costas, a escritora e profesora de Arte Dramático Inma López e a química industrial e emprendora Sandra Araúxo, após da presentación de Pepe Valverde, expuxeron en detalle o programa político desta formación galeguista.

Non sempre foi branco o fondo dos lenzos. Ata hai pouco máis dun século, as teas se imprimaban con pigmentos terreiros e avermellados. Mais, co desenvolvemento industrial, o branco converteuse nese fondo aberto e resplandecente que todos coñecemos. En teas e papeis. Un fondo que transfire a súa luminosidade ás capas depositadas sobre el, resaltando formas e cores sen perder a súa presenza. Como se, rexeitando a opacidade dunha parede ou muro, mantivera unha luz interna e permanente, un baleiro susceptible de encher. Como a pantalla iluminada dunha moderna caixa de luz. Sobre o fondo branco, todo adquire unha especial vibración, unha luminosidade estraña, exenta. Un aura singular. Si. O branco non é só unha manifestación poética. É tamén un soporte ideolóxico.