Un estudo analiza as diferenzas psicolóxicas entre os homes que pegan ás súas mulleres e os que as asasinan.

Unha das teorías máis aceptadas para explicar por que os homes pegan e matan as súas mulleres atribúeo á posesividade sexual masculina. Este trazo froito da evolución está presente, aínda que en diferente grao, en practicamente todas as culturas do planeta e vai máis aló dos ciumes. Segundo varios estudos, esa característica reflicte a asunción por parte do home do seu dereito e autoridade para controlar o que percibe como seu e, desde este punto de vista, a violencia machista, o asasinato incluído, é o resultado dun intento de limitar pola forza a independencia feminina.

A crise cebouse coa ciencia, e os recortes en ciencia cebáronse, especialmente, cos programas dedicados a investigadores novos. O maior centro público de investigación en España, o CSIC, xa anunciou que non poderá convocar as súas bolsas JAE este ano, e a continuidade de o programa Ramón e Cajal, destinado a repatriar cerebros emigrados, está no aire. Ante esta situación, aos mozos investigadores quedan poucas opcións que non signifiquen emigrar ou deixar a ciencia. Tres deles explican a Materia como afrontan unha das maiores crises que viviu a ciencia española.

Un artigo mostra os pasos necesarios para que o grafeno sexa a base de tecnoloxías que van desde fármacos contra o cancro a comunicacións ultraveloces.

O grafeno é definido con frecuencia como un material milagroso. Este cristal de carbono de dúas dimensións combina unha forza inigualable cunha excepcional capacidade para transportar calor e electricidade ademais doutras moitas calidades inusitadas. A súa combinación de transparencia, condutividade e elasticidade convérteno nun material único para construír aparellos electrónicos flexibles, e estas calidades combinadas coa súa impermeabilidad fan que sexa o material ideal para cubrir superficies metálicas e protexelas da corrosión.

Un equipo descendido a Segunda, como o Vilarreal, contou con máis fondos o ano pasado que o maior centro español contra o cancro.

Un pequeno club de fútbol como o Vilarreal, que este ano non conseguiu sequera manterse en primeira división, conta cun orzamento anual superior ao do Centro Nacional de Investigacións Oncolóxicas (CNIO), o gran laboratorio da loita contra o cancro en España. E co que gaña unha estrela como Leo Messi, que rolda os 33 millóns de euros, sería posible manter durante un ano o Centro Nacional de Investigacións Cardiovasculares (CNIC), o “irmán” do CNIO dedicado ao estudo da outra gran causa de mortalidade no mundo occidental, as enfermidades cardiovasculares.

O oito centros incluídos na comparación non son necesariamente os que teñen o maior orzamento de España. Elixíronse por ser distinguidos co Severo Ochoa, un programa creado o ano pasado polo Ministerio de Ciencia e Innovación para destacar aos centros españois máis competitivos a nivel internacional.

Nesta lista faltarían algunhas institucións como o Centro de Regulación Xenómica, con máis de 30 millóns de euros de orzamento é un dos mellores centros de investigación de España e a súa exclusión dos Severo Ochoa foi moi polémica. No entanto, a clasificación pode servir como exemplo dos recursos dedicados á excelencia científica fronte á excelencia futbolística.

INFOGRAFÍA | Ciencia na cola da liga dos orzamentos / TIV

Os clubs de fútbol, ao contrario que os grandes centros de investigación, son empresas privadas. Pero iso é certo a medias. Os poderes públicos sempre ofrecen un trato de favor aos clubs. Os equipos de primeira división, por exemplo, débenlle a Facenda 489 millóns de euros, 165 millóns máis que o dedicado ao programa de axudas do Plan Nacional de I+D+i e non son estraños os casos nos que os concellos avalan créditos para salvar ao equipo da cidade.

Unha última mostra do que son as prioridades e de como ven os políticos a ciencia e o fútbol é a comparecencia no Congreso pedida o ano pasado para que o Goberno explicase o soldo de 131.000 euros do director do Consorcio de Apoio á Investigación Biomédica en Rede (CAIBER), Joaquín Casariego. Entón, o deputado Miguel Barrachina cualificou este soldo de “disparatado”.