Hai anos que me interesa pero, estas últimas semanas, por diferentes razóns que non penso numerar, a arquitectura consome a case totalidade dos meus pensamentos, e non sei se me gusta. Reflexionando sobre isto, decido recapacitar sobre a miña relación con esta disciplina. Pénsoo, boto man de Retallos dun tempo branco, un diario que levo, e un pouco ao chou, sen atender a data, extracto:

En máis dunha ocasión, e de dúas, falei do meu interese pola obra arquitectónica do estudio Mansilla+Tuñón. Ambos os dous socios, despois de traballar durante oito anos con Rafael Moneo, fundan estudio propio en mil novecentos noventa e dous. Un ano despois, con Luis Rojo, crean a cooperativa de pensamento CIRCO, cuxas ocorrencias editan nun particular fanzine de texto único por número. En mil novecentos noventa e seis rematan o pequeno Museo de Arqueología y Bellas Artes de Zamora. No dous mil un o Auditorio Ciudad de León. E en dous mil sete concédenlle o Mies van der Rohe, premio de arquitectura contemporánea da Unión Europea, polo Museo de Arte Contemporánea de Castilla y León, construído nesta mesma cidade. A partir dese momento aumenta a súa popularidade, pero isto non afecta a que as súas obras sigan mantendo o grao de calidade e investigación.

Cando espertei non me doía a cabeza, e quizais debería. Onte, tras saír da cervexaría, o primeiro impulso levounos ao Teatro Español; inmediatamente, rexeitamos a idea: a función comezara había xa tempo. Para mitigar a frustración, decidimos buscar onde cear algo. Anoitecía. As rúas eran un fervedoiro no que a xente estaba, ía, e viña; nós con ela. Entramos nun restaurante da zona e acomodámonos. Unha hora despois dabamos cabo da botella de mencía que pediramos para acompañar os cogollos con ventrecha de bonito e as costelas adobadas, mentres tanto, nunha punta da mesa, esperaba un arroz con leite. Fóra seguía o bulicio, oíase dentro. Nós tiñamos claro que en canto saísemos do restaurante iriamos ao Populart, na rúa Huertas, veciño ben avido do vello Parnasillo del Príncipe. Cando chegou o momento comprobamos que estaba ata os topes, coma sempre. Con moito traballo e algo de sorte acadamos un sitio preferente e, ao tempo que escoitabamos como un animoso quinteto, con máis ganas que acerto, versionaba, unha tras outra, clásicas pezas de blues, lentamente, fomos cocéndonos a gin-tónics. Xa de madrugada, deixamos o Populart.

 Amencín en mellores condicións físicas das que prevía durante a doente madrugada e cincuenta minutos máis tarde estabamos almorzando; o apetito regresara con amplitude. Tomei un zume de laranxa natural, un plátano, catro boas rebandas de xamón, tres tipos distintos de queixo curado cortado en tacos, unha torrada con marmelada de framboesa e un café con leite en cunca grande. Ao pouco de rematar, cando saïamos do comedor, fixeime nunha fotografía de época que colgaba da parede. Pregunteille por ela ao rapaz que axudaba na cociña, pero non me soubo dicir: respondeu que el era de Jaraíz. Agora sei que se trataba da impoñente picota de Jarandilla; e que hai outras en Pasarón, no propio Jaraíz, en Garganta la Olla, en Valverde e noutras vilas de La Vera.