Percepcións dun introvertido
Antes de abandonar a cidade, mesmo antes de almorzar, volvín visitar a obra de Tuñón e Mansilla, que para iso, e non por outra cousa, nos achegaramos esta vez a Cáceres. Despois, xa no coche, puxemos rumbo a Monfragüe. O día estaba claro, o ceo moi azul, e a temperatura estival; entrementres, rodabamos apraciblemente. Soaba Blind Willie McTell no reprodutor de CD cando, tras un tempo perseguindo coa vista a súa silueta, entrabamos nunha das poboacións máis belas que se poidan visitar, aínda que a todo hai quen gañe: Trujillo. Non tiñamos intención de facer parada aí, pero o seu grato recordo funcionou como un imán. Tras cruzarnos co gran Rollo xurisdicional deixamos o coche e, camiñando, penetramos ata o conmovedor corazón da cidade: a Plaza Mayor. E visitámola como quen saúda un amigo co que se atopa casualmente na parada do metro, isto é, rápido e con intensidade.
Mentres María José, en silencio, fai reconto das súas impresións diarias, eu imítoa fixando as miñas nun estrafalario caderno. Xa hai un bo anaco que rematamos de cear pero, despois dun breve faladoiro, aínda seguimos confortablemente sentados á mesa, dándolle saída ás tarefas referidas, en tanto rematamos a botella dun Ribera del Guadiana crianza que elixiramos para acompañar as migas estremeñas, o segredo de ibérico ao alliño e o queixo de cabra ao pimentón de La Vera. Pero..., sexamos ordenados.
Madrugamos coa idea de percorrer o gran conxunto histórico-artístico de Évora. Primeiro, arrancando dende o Rossio de São Brás, contornámola en coche para ter unha idea xeral do seu tamaño, murallas, accesos, bordos e silueta; despois, paseámola. É posible que o punto máis monumental desta cidade se sitúe arredor da catedral e o templo romano, non obstante atraeume máis, como espazo urbano, o modo que teñen de relacionarse coa Praça do Giraldo as rúas que lle son máis próximas. A praza mostra unhas dimensións acordes ao tamaño da cidade e as rúas engárzanse con ela de forma maxistral. Os soportais entran e saen tanxencialmente ao seu lado de maior dimensión e, despois, continúan atando e conformando o tecido urbano sen que se produzan saltos bruscos na trama. As que chegan á praza perpendicularmente ás asoportaladas, seguindo as liñas de máxima pendente do terreo, desembocan nela abruptamente; de xeito secundario, sen cerimonia.
