O estrambótico Mourinho xustificou a eliminación da Copa de Europa, como lle dicían nos meus tempos mozos, e quedar segundo no campionato aducindo que o Barça pasou á final e gañou a Liga nos despachos. Era o último foguete dunha abastada serie de insinuacións, medias verdades e falsidades enteiras, supoño que consentidas pola directiva do club, para deslexitimar os triunfos do contrario. E todo por non querer recoñecer que o “outro” foi mellor sobre o terreo de xogo que é onde se dirimen estes asuntos. Iso si coas súas “boutade”, aquí empregamos verbas menos finas, e as súas estrafalarias “misse en scene” convenceu a moitos e excitou o espírito patriótico dos seareiros madridistas.

Estas sonoras, breves e rítmicas verbas pronunciábaas, brusca e reiteradamente, Burt Lancaster, tras terrado á Toscana e transmutado en Alfredo Berlinghieri mentres, na ampla e limpa corte con ducias de mansas vacas rillando na herba seca, enzoufaba os seus níveos e señoriais pes na bosta fresca e munguía, sen xeito, as inchadas ubres vacúas para deitar unhas pingas de leite sobre o seu rostro impuro antes de ceibar todo o gando e afogarse nunha corda pendurada dunha trabe para cumprir o guión dos irmáns Bertolucci en Novecento. O vello Berlinghieri tiña merda no cerebro. Tan merdento era que anuncioulle a súa morte suicida aos seus moitos criados e fixo que o vello Dalcó tivese que traballar, aínda máis, xuntando as reses que el ceibara. Era no encete do século pasado iniciado coa morte de Verdi. El, como Otero Pedrayo, era un home do século pasado.

Baixou do ceo envolto en seda e púrpura coas súa chinelas vermellas. Asistiu a un dispendio económico e a un fracaso de público. Deitou palabras terribles sobre o laicismo agresivo e retrotraeuse a tempos de traxedia. Seica dixo, desculpaban algúns, esas verbas féridas nunha conversa informal cos xornalistas. Aínda peor, ben sabemos que cando se bota a lingua a pacer brotan os pensamentos do fondo da alma. Os lapsus linguae dos que falaba Freud.