Nos seus últimos anos de vida, meu tío-avó Nilo gustaba de lembrar andanzas xuvenís. Recordaba as batallas a cantazos cos encarnizados inimigos da aldea veciña, os odiados rapaces e rapazas de Cancelas, que así se chamaba, e chama, o lugar. Narrábaas cun entusiasmo pouco disimulado. Lembraba como mexaban por riba das fillas da señorita cando pasaban polo fondo da congostra e como untaban cos excrementos que entre todos producían a caravilla da cancela que daba acceso á casa do cura.