
Cartas ao director
A nosa historia con ironía e seriedade

A chegada do Prestige
Naqueles días do Prestige tremiamos coma nenos; a dor e o desespero quebraban os nosos corazóns; a rabia e a coraxe facían que nos estremecésemos coma follas no medio do vendaval.
Eu son libre como o vento…
Adios ríos, adios montes, adios regatos pequenos, adios vista dos meus ollos…
dicía Rosalia denunciando unha situación dun pobo que non podía case máis que laiarse.
Movemento veciñal

O xogo das diferenzas


Urbanizar o mar

Ambición ou conformismo

Máis información e menos demagoxia

O activismo que move muíños

JPAGE_CURRENT_OF_TOTAL