Quisiera mostrar mi desaprecio por las Comisiones de Fiestas de Val Miñor (me temo que no será el único punto geográfico donde haya sucedido esto) por mantener las fiestas parroquiales aun a pesar del trágico accidente ferroviario de Santiago de Compostela y a pesar del luto convocado.

Observamos con preocupación como nos últimos meses as actuacións do Concello de Nigrán están claramenta dirixidas aos vehículos a motor, e non ás cidadás e cidadáns. Asistimos á deshumanización da Ramaiosa, fomentando o tráfico nas rúas do interior; ao non cumplimento do carril bici Vigo-Baiona ao seu paso por Praia América, eliminándoo por completo a pesar do crecente uso deste vehículo nos últimos tempos, especialmente no verán; á proposta no PXOM de viais que atravesan zonas rurais; e estes días, coincidindo coas festas de San Xoán en Panxón, reordenouse o tráfico polo centro da vila, de maneira que aumenta o tránsito por rúas pequenas, estreitas.

Desde hai xa máis de dúas décadas traballo como profesora no ensino público e, como sempre apostei pola súa calidade, nunca tiven a menor dúbida en matricular as miñas dúas fillas en centros públicos, tanto de primaria (CEIP Souto Donas) como de secundaria (IES Auga da Laxe). Durante anos comprobei que esta era a mellor opción para elas, dado que lles ofrecía unha formación de calidade, democrática, plural, laica e, aínda que non todo o que eu quixera, na súa lingua materna, o galego.

AA.VV. "A Camoesa" de Camos, a A.VV. "Monteferro" de Panxón, a A.VV. "O Castro de Chandebrito, a A.VV. "Dunas" de Nigrán, a A.VV. "A Irmandade" de Priegue, a Comunidade de Montes en Man Común de Chandebrito, a Sociedade Deportiva "Bolos do Ceán" de Nigrán, o Instituto de Estudos Miñoranos, a Plataforma Cidadá do Val Miñor "Nunca Máis", a Asoc. de Defensa do Medio Ambiente "Salvemos Monteferro", Confraría de Pescadores "A Anunciada”, o PSOE de Nigrán, o BNG de Nigrán e EU de Nigrán.

As entidades veciñais arriba citadas queremos informar aos veciños e veciñas de Nigrán da opinión que nos merecen as reunións sobre o PXOM realizadas polo Grupo de Goberno polas Parroquias.

É precisa unha reforma electoral en Galiza. A crecente e palpábel demanda social dunha democracia máis participativa e -como mínimo- máis representativa así o exixe. O descrédito institucional dos parlamentos, tamén o galego, ten a súa raiceira na desafección entre as cámaras e o pobo que nel debera estar representado, mais que de feito non está. O monolítico bipartidismo, entre as forzas maioritarias a nivel estatal, e a súa conseguinte falta de pluralidade nas bancadas, acartonan inda máis as sedes lexislativas. Certamente a composición do Parlamento de Galiza non reflicte axeitadamente a diversidade de opinións e pareceres que existe a nivel social, e a distribución de escanos non responde tampouco ao peso real que na sociedade (e nos votos) ten cada opción.

A Consellería de Industria dirixida por Francisco Conde ofrece o país a quen queira vir tirarlle os tesouros mineiros das súas entrañas ó prezo que sexa. Ó chamado do mel acoden abellas de todo o mundo. Para A Serra do Galiñeiro hai oferta de explotación de terras raras e para unha ampla zona que xira ó redor da Serra da Groba hai intención de tirarlle o ouro e de seguro outros minerais que lle paguen a pena.

Logo da expatriación de Barreras que se materializará coa adquisición do 51% do seu accionariado pola paraestatal mexicana PEMEX, existe o risco real de que suceda algo semellante con outra das referencias punteiras da industria galega. A entrada en concurso de acredores de Pescanova, por mor dunha xestión moi cuestionada tras imputación xudicial do seu Presidente, Manuel Fernández de Sousa, -por vender a metade das súas accións pouco antes de entrar en concurso- fai perigar a continuidade deste importante grupo empresarial de matriz galega.

Que existe un patrimonio común entre Galiza e o Norte de Portugal parece que é unha evidencia que na que non fai falla insistir. Pero se afirmamos que este patrimonio está presente no Nordeste brasileiro parece que temos que demostralo con datos e con feitos. Se un home do teatro é quen de “demostralo” estaremos diante dunha representación desa afirmación.