Dezaoito segundos que pasan mentres escribo os dez caracteres desta frase.

Dezaoito segundos que pasan mentres conto os caracteres do numeral que a encabeza.

Dezaoito segundos que pasan sen que as ideas acudan, e a man detense sobre o teclado, pensativa.

Nestes días en que o inverno comeza a despedirse, retomamos as palabras para falar de marzo. E talvez debera ser marzo todos os meses do ano, cada día e cada hora, un marzo que for consciencia da situación real da muller, un xesto decidido para denunciar que seguimos sen ter os mesmos dereitos cá outra metade da humanidade. Un marzo para levantar muros contra a violencia, deter o terrorismo machista que nos maltrata e nos mata. Un marzo para comprobar que os conceptos de que nos dotamos: invisibilidade, teito de cristal... seguen estando aí e que se a crise económica está ao servizo da destrución dos avances sociais que colectivamente fomos quen de acadar para o conxunto da humanidade, é coa muller e coa súa precaria situación laboral coa que é máis virulenta.

-A modificación da lei do aborto como agresión aos dereitos das mulleres traballadoras e perpetuación dun modelo que non defende os dereitos da infancia.

“A revolución que a muller necesita inclúe a socialización do traballo doméstico e unha nova concepción da maternidade”,  Alexandra Kollontai

Estamos na recta final da aprobación da LOMCE e temos a responsabilidade de facer visíbel a nosa oposición.

Cheguei á Universidade con escasos coñecementos da historia do meu país, a maior parte deles adquiridos grazas ao traballo realizado polo profesorado de galego, o único que naqueles anos me falaba na miña lingua e da miña realidade.

O mesmo aconteceu coa xeografía de Galiza. Tiven que memorizar até o castigo da copia reiterada os nomes dos afluentes dos ríos do Mediterráneo, ou do centro da Península, mais ninguén me falaba do Umia, Ulla, Sar, Tambre, Xallas, etc. E outros tantos accidentes e lugares deste país noso que non aparecía nos libros.