Con esta fermosa panxoliña felicitaballe o ilustre D. Victoriano Taibo as festas do nadal en 1955 ao seu calega Xesús Alonso Montero. Victoriano Taibo foi Membro da Real Academia Galega e antigo mestre da escola de Morgadáns e un dos personaxes ilustres que pasaron polo noso Val Miñor.
Alédate, alma, pois inda que hai neve
arto de lus, sorriso é o camiño,
e se o malvís non canta, a ponla espida
gard’ô o trino que foi nás xemas novas.
Desulladas da lúa desprendéronse,
nun sopire de amor tremolocente,
as farrenas que forman pola altura
pestanexando ledas, porque os mozos
dirmos a panxoliña, e o corazón,
balando levemete,é como un año
no cólo d’un pastor, en dôce oferta.
Non olles cara ô chan i o souto núo,
onde a neve se engorda c’a empurrada.
No boscaxe do ceo, suidade e estrelas,
nun seron de groria, hai niños de amor
sempre a lembrarnos –leda primaveira-
a cantiga da paz p’ra andar soleadas.
Axiña chegaremos -¡alma, alédate!-
trasvirados de lus e de armonia,
á terra de David c’a enxebre oferta,
neste aremo eternal que por nós chama,
neste balbor de gaitas e de anxos.
Regueiro manseliño.
Imonos, alma, e caian os meus ollos,
como chovisca de suidades ledas,
no bérce humilde de Xesús Meniño.
1955 V. Taibo