O Servizo Galego de Saúde (Sergas) ten, para o ano 2014, un orzamento de 3.326 millóns de euros, que é case 400 millóns máis baixo que en 2010. As externalizacións e os concertos con centros privados aumentaron de forma extraordinaria; representan xa preto do 50% do presuposto total xunto co gasto en farmacia e material sanitario, que segue a ser moi elevado (1335 millóns de euros). O descenso orzamentario afecta sobre todo ao gasto en persoal (pola destrucción de prazas e a reducción salarial, descende un 14% respecto a 2010 e representa o 44% do total). Con tanto gasto comprometido para a actividade privatizada e a factura das farmacias, o Sergas só dispón do 5% do presuposto para todo o demáis (obras, dotación, equipamento, funcionamento etc.), a todas luces insuficiente. Os actuais gobernantes levaron a situación a tal extremo que o Sergas ten cegada toda posibilidade de investimento e mellora, situación terrible para calquera organización que queira ser punteira.

Attachments:

File
A PRIVATIZACIÓN ILEXÍTIMA DO SERVIZO GALEGO DE SAÚDE

O Comité de Persoal do Concello de Gondomar quere facer as seguintes consideracións:
- Que o Xulgado Contencioso Administrativo nº 2 de Vigo dictou sentenza estimando o recurso contencioso-administrativo promovido por 40 traballadores do Concello de Gondomar, e presentado pola central sindical CIG, contra o acordo plenario do Concello de Gondomar de data 28.01.2011, de aprobación definitiva da modificación da Relación de Postos de Traballo, no que respecta á modificación do posto de Arquitecto Superior, anulando a modificación impugnada e deixándoa sen efecto.
- Que esta sentenza reforza todos e cada un dos argumentos e reclamacións que fixeron os traballadores do Concello de Gondomar, encabezados polos membros do Comité de Persoal, e que foron desoídos polo alcalde Martín V. Urgal Alonso e o seu equipo de goberno.

Soidade, anguria e indefensión. Así se atopaba unha muller da bisbarra da Barbanza, a piques de quedar na rúa por causa dun procedemento de execución hipotecaria iniciado a instancias dunha coñecida entidade financieira. Iso foi o que nos moveu a coller as rendas e constituír unha Plataforma para protexer ás familias humildes do poder omnipotente dos bancos e presionar á clase política sobre a necesidade de garantir, de xeito efectivo, o dereito de todo cidadán a unha vivenda digna.

Afirmei en numerosas ocasións que a literatura debía volver ao xornalismo, de onde foi apartada bruscamente en nome da falsa e sobrevalorada obxectividade, ese mito que erixe en verdade absoluta os feitos sen aceptar que, dependendo da perspectiva dende onde se mire, estes mudan radicalmente.