Cogomelos

Imprimir
Cogomelos
Cogomelos
  • Anterior
  • 1 of 2
  • Seguinte

Para María (Ela xa sabe que é para ela)

Nesta bisbarra non é moi doado para a xente gozar do pracer gastronómico dos cogomelos aínda que o pasado ano os mesóns e casas de xantar fixeron unhas xornadas para dar a coñecer as delicias da súa degustación e fomentar o consumo de tan delicioso manxar. Maiormente, os cogomelos que ofrecían trouxéronos de fóra pois tampouco nesta bisbarra hai moita xente que os apañe e distinga os comestibles daqueles que no o son, e inda peor, os que poden provocar doenzas ou a morte.

Non, non hai na moita xente coa cultura micolóxica e afeccionada a buscar e recoller cogomelos nos montes que arrodean o Val Miñor, que como as bruxas “haber hainos”, na Groba, no Galiñeiro, no Mauxo,…

Agora é o tempo deles. A humidade e a temperatura morna, que cando deixa de chover, quenta a terra o sol do Outono, fai que saian e crezan, uns achantados entre os picos dos piñeiros, coma os rosadiños “niscalos” , outros, entre os fentos ou as herbas, como os “chantarelus”, “boletus”, “colmenillas”, ou mais dun milleiro deles.

Pero cando se dan as condicións antes ditas, aínda que non sexa Outono, pódense atopar cogomelos. Sábecho ben María que todo o ano anda no monte vixiando todos os currunchos onde pode habelos e mímaos co cariño propio dos labregos que coidan a sementeira esperando o día de recoller unha boa colleita.

Se vas coller setas, colle só as que coñezas ben, pois hainas mortais de necesidade, apáñaas cortando o pe con coitelo ou navalla senón estragas a crianza futura e non as metas en bolsa de plástico, que non transpira e bótanse a perder, mellor nun cesto.

¿Que como se poden cociñar os cogomelos?. Mira, haberá milleiros xeitos de propostos por ilustres cociñeiros, deliciosos todos eles, pero se queres sentir enteiramente  o seu sabor e o cheiro que recenden ao monte e a suave textura no ceo da boca, non te maces, límpaos ben cunha brocha, bota un chisco de bo aceite de oliva, suave, que non lles estrague o sabor (os de olivas arbequina catalana ou hojiblanca andaluza son máis suaves que os de cornicabra manchega ou picual tamén andaluza), nunha tixola ou na prancha e déixaos facer. Cando os tires do lume bótalle unhas areas de sal. Hai quen os fai acompañados con allo, pero a de ser pouco para que non resalte moito o seu forte sabor.

Outra maneira, que non esnaquiza os sabores, é facelos revoltos con ovos.

De calquera maneira sos ou acompañados de calquera outra vianda sexa peixe –as troitas compangan ben-, carnes –a caza e a máis doada- ou as que dá a horta –o arroz quédalle moi ben- sempre engaden un gusto moi particular que nos leva ao soño dos bosques multicolores polas árbores coas follas no intre de caducar  que se tinxen de vermello, amarelo, pardo,.. , ao dos ríos de bruar mainiño que se fai silencio nos remansos só roto polo chimpo das troitas para apañar algún insecto descoidado, e todo iso coa luz dun sol que xa augura o solsticio do inverno.