Falábase dun home que finou torturado as mans de uns soldados americanos para os cales só era un número e un presunto terrorísta, por estar e pasar polos lugares por onde sempre pasou, e que tivo a desgraza de atoparse cos “salvadores da súa patria e da liberdade de todos”, que invadiron o seu país. Matárono e non deixou de ser un número máis de entre os moitos que podemos atopar tódolos días nos medios de comunicación. Alguén está empeñado en pórlle prezo a todo, mercar e vender vidas e produtos, todos a eito nunha mesma feira de barbaridades e inxusticias que xustifican con mentiras e pretendidas operacións de salvagarda dunhas liberdades que, pola contra, non se ven por ningures.
Veume ao miolo a imaxe que nestes ultimos tempos me preocupa e me enlea.: a serra da Groba chea de aeroxeradores eléctricos e as inundacións do outono pasado. Todo nunha. Cecais foi a chuvia e os alustros que alumeaban a contorna dos cumes da Gabiñeira e a Boca da Groba. Ou a imaxe do monte queimado, ermo, cheo de pedras lavadas e outeiros chantados como case únicos moradores dunha terra empobrecida e maltratada, que esparexe coas correntías da chuvia laios conversos en lama e area. Cabalos famentos e paxaros a chiar percurando unha póla na que pousar que xa non atopan por ningures. E a motoserra, mentres, segue a traballar sen decatarse o home que a manexa, que aquilo que deita no chan ten un valor que non ten prezo, malia que o seu xefe o tasara en palmos convertibles en euros, unha vez posta a mercancía no aserradeiro.
A serrra da Groba estase a converter nun campo de concentración, coas súas cancelas e enmalladas de arame, as súas pistas de seguridade e o vagantío.
A nada chea de fame e desacougo. Isoutro día ollando para os páxaros no solpor, chiando e voando por riba das pólas derrubadas, amoreadas entre as toradas recen serradas., sen atopar onde pasar a noite, privados do seu acocho, entroume un calafrío pola soá, coma o que o “421” debeu sofrir ao caír en mans dos soldados americanos. Pasados dous días, no Foxo Pedriño, andaba a medir as paredes do Foxo do lobo para tentar perservalas da destrucción que ven chegando e, o corisco fendía a cara como unha navalla, un home en mangas de camisa alancaba por riba dos penedos asexando ao lonxe na busca dunhas ovellas mimetizadas entre os outeiros . Traguía con él unha moziña e un neno duns dez anos, abrigados e con pasamontañas na cabeza. O saúdo e o troco de información para axudarlle na súa percura . A curiosidade mutua, levounos a un parrafeo no que deseguida atopamos un mesmo sentimento e sensación: desacougo e tristeza. Concordamos en moitas cousas e, a miña fé en poder mellorar as cousas, levoume a rematar con palabras de esperanza e a invitación a loitar para que os ollos daquil neno morto de frío, poidesen ver no futuro aqueloutra paisaxe da que falamos no pouco tempo que permanecemos xuntos.
Os cabalos dabanlle o cú ao vento do norte e, impasibles, aguantaban a friaxe. Os cabalos non falan, máis os seus corpos espallados entre aquela terrra enxoita e fría dicían moito máis que calquera discurso.
Ao coller o camiño de volta, na beira da pista a maquina que andaba a transportar as toradas, parecía un monstro de ferro alleo a todo, aparcada entre a terra negra e a cascoira. Ao lonxe, unha paisaxe casí esteparia e os cabalos a falar en silenzo coa súa nidia estampa, estoica, sen saber nin de valor nin de prezo. Entre o lusco e fusco, unhas raias feitas por os dentes de ferro doutra máquina, salientabanse nas encostas, como se lle quixeran peitear os osos a malferida Groba. O monte arado e as pedras revoltas, mesmo aquelas que hai centos de anos puxeron con moito suor e traballo os nosos devanceiros para dar caza ao mítico lobo, sempre competidor co home, nun mesmo territorio, por un anaco de carne para matar a fame.
Si avó, si.¡ Canta razón tiñas ao lembrarme que nunca hai que confundir valor e prezo!.
Val Miñor, outono de 2007
Ricardo Manuel Herminio do Chao