Martes, 19 Mar. 2024

Actualizado10:50:26 PM GMT

Ovellas

Correo-e Imprimir PDF
ovejas

Fóra as vosas sucias mans do continente africano.

 

Nos últimos tempos non fago máis do que mirar ovellas. En Figueirido, en Priegue, en Mañufe, en Baredo, en Vincios: ovellas. E il será que agora me fixo máis nelas?, ou é que regresamos a un estadio anterior da sociedade?

Hai meses, nos debates do Consello Sectorial para a elaboración do PXOM de Nigrán suscitouse o tema da agricultura ecolóxica. Discutiamos sobre posibles usos do solo e mais sobre o futuro da economía no concello de Nigrán e no Val Miñor. Casualmente, naqueles días, viña de falar cunha amiga de Borreiros, que rexentou en Gondomar un local que leva o nome dun personaxe de Castelao, quen me alertou sobre iniciativas de esplotación agropecuaria en marcha.

Tamén é lugar común que desde o destape da crise, cada día hai máis xente que volve cultivar as leiras ou cría galiñas ou coellos na súa finca. Podería suceder até que algún chegue a cebar un porco no cuarto de baño pequeno.

Pero, insisto, hoxe o que máis me sorprende é a cantidade de ovellas que vexo. Hainas de catro patas pero tamén as hai, e moitas máis, de a dúas. Claro que a existencia abondosa de ovellas bípidas non é novidade. Imos alá onde nos leven. Estamos contentos co noso espazo vital, sentímonos orgullosos do noso mundo; talvez agora un pouco menos, pero xa as augas volverán ao seu rego, pensamos.

Nós temos boa parte da responsabilidade en todo isto. Pero non toda. Porque as ovellas, sómolas; pero os pegureiros, os pegureiros querían corridos a paus.

Refírome a aquela caste instalada nun sistema tal que parece obrigada a non se saír do guión; a esa xente que decote “vese obrigada” a facer política “de estado”. E así non escaparemos da miseria e iremos dar... á guerra, que foi sempre a mellor alternativa para os tempos de crise.

Ovellas...