Contra do que se acostuma a dicir, nalgúns aspectos os galegos somos xentes ás que nos gusta a desmesura. Por exemplo, na comida. � ben certo que en xeral somos máis ben retraídos. Mesmo hai quen, medio en broma medio en serio, situou ao pobo galego nunha fase anal caracterizada pola pusilanimidade, polo retraemento, apoucamento e introversión, en contraste coa fase fálica do pobo vasco, en plena explosión expansiva.

Matinaba eu, nunha tardiña soleada de primeiros de febreiro, en chegar á casa e poñerme con certas cousiñas atrasadas. Corrixir algúns exames, preparar algunhas clases e redactar algún que outro escrito reiterada e intencionadamente posposto. Mais non puido ser. Non había luz....

Por Carlos Méixome  

Unha mestura entre fermosa literatura e heroica resistencia dos débiles dá pé a unha das páxinas máis repetidas nos textos de aproximación histórica sobre o Val  Miñor.

O relato do que falamos fai referencia á presencia nas terras miñoranas  do mesmísimo Xulio César, anos antes de converterse en â??dictatorâ?? e iniciar o seu enfrontamento co Senado do Pobo Romano, que lle custaría a vida...

Por Carlos Méixome

Pouco máis 47% dos galegos foi ás urnas nas pasadas eleccións europeas, apenas un punto por riba da media estatal. O euroescepticismo cidadá agárdase que sexa aínda maior cara este referendo, e o propio goberno traballa con previsións de participación arredor do 30%.

Estimular a interese polo debate sobre o futuro da UE convértese así en obxectivo dos partidos que na noite deste xoves comezan as súas campañas oficiais. Contámoslles de paso que Touriño aceptou a proposta do BNG para un debate a tres bandas na TVG. Ao respecto Fraga dixo "non ter nada que debater co señor Quintana".

Estaba na barra tomando unha caña co meu querido amigo Doval cando
unha atractiva señorita se nos achegou, mostrounos unha ristra de
papeis e, como quen nos dá o derradeiro aviso, informounos
amizosamente:

â?? "Teño o Gordo, ¿queren unha participación?".
â?? "Dese Premio xa as teño eu todas" â??contestei eu que non andaba para
bromas porque xa levaba gastadas máis de cen mil pesetas na lotería.
â?? "Non o creo, porque deste número non ten ningunha. Unha pena"
â??respondeu ela cunha sincera expresión de compaixón mentres que
marchaba a ofrecerlle os billetes ós demáis clientes do bar.

Como otros muchos españoles, soy abonado a dos compañías telefónicas, una por obligación y otra por conveniencia. En el pasado mes de agosto mi compañía X me pasa el recibo mensual. A los pocos días me pasa un nuevo recibo de 11.69 euros. No se me ocurre otra cosa mejor que llamar a la citada compañía X para preguntar a que se debe tal recibo. Ahí empieza mi calvario. Musiquita correspondiente y: â?? Si es un cliente, pulse 1, si no lo es, pulse 2. Si es empresa, pulse 1, si es particular, pulse 2. Si quiere en gallego, pulse 1, en castellano, pulse 2. Espere por favor. Nuestros operadores están ocupados, espere, por favor...â??. Más musiquita y así hasta 22 minutos. Desesperante. Cuelgo y vuelvo a marcar y pulso 2, porque no soy cliente, y pulso 1 porque soy una empresa. Y, ¡Sorpresa!, al momento me cogen el teléfono. Después de jurar en arameo, me explican lo del recibo. Pero uno, que ya estaba muy enfadado, da orden al banco de devolver el recibo para esperar su reclamación.

Lembro ben cando me comunicaron a nova da aparición. Era unha mañá de outubro de 2002. Foi a primeira hora, uns cantos alumnos alporizados e sorprendidos dicíanme todos á vez: ¡profe, profe! ¿viu o barco que hai na Foz?. Ao principio tomeino un pouco á chota, mesmo pasoume, nun intre, polo maxín a luminosa idea dun estraño accidente nocturno. Despois veu a fase de sorpresa e incredulidade. ¡Como a dos rapaces!